Ολοκληρώθηκε χθες η μετάβαση μου σε Manjaro (από Ubuntu), σε όλα μου τα μηχανήματα. Είχε μείνει τελευταίο το desktop PC.

Χρησιμοποιώντας πάλι Gnome στο περιβάλλον, δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα. Απλά κρατάω το ίδιο home directory (αν το έχεις και σε ξεχωριστό partition, είσαι άρχοντας) και όλα τα settings συστήματος και εφαρμογών, παραμένουν ολόιδια. Σαν να μην έχεις αλλάξει λειτουργικό.

Αυτό που αλλάζει κυρίως είναι το πως εγκαθιστάς εφαρμογές. Το Manjaro χρησιμοποιεί το Pacman για package manager. Σε αντίθεση με το APT που χρησιμοποιούν οι Debian διανομές. Με το Pacman εγκαθιστάς εφαρμογές που βρίσκονται επίσημα στο repository του Manjaro.

Ως εδώ όλα σχεδόν είναι αναμενόμενα. Αυτό που αλλάζει όμως είναι ότι έχεις και το Pamac, με το οποίο μπορείς να εγκαταστήσεις εφαρμογές από το Arch User Repository (AUR). To repository αυτό είναι ανεπίσημο και συντηρείται από την κοινότητα των χρηστών του Arch Linux (το Manjaro βασίζεται στο Arch).

Μπορείς να εγκαταστήσεις πολύ εύκολα εφαρμογές που δεν υπάρχουν σε κάποιο επίσημο repository. Πρέπει όμως να χρησιμοποιείται με προσοχή, αφού οι εφαρμογές σε αυτό μπορεί να μην είναι σταθερές, να υπάρχουν θέματα ασφάλειας, να έχουν πολύ καιρό να ενημερωθούν κτλ. Παρόμοια προβλήματα έχεις όμως και στο Ubuntu όταν χρησιμοποιείς PPA, όπου όμως μπορείς πολύ εύκολα να χάσεις την μπάλα, σε σχέση με το σχετικά οργανωμένο AUR.

Φυσικά μπορείς να εγκαταστήσεις και snap ή flatpak εφαρμογές.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό του Manjaro, είναι οι συνεχείς αναβαθμίσεις. Συγκεκριμένα υπάρχουν 3 branches στο repository του. To Stable, όπου οι εφαρμογές ενημερώνονται 2 βδομάδες περίπου από την κυκλοφορία τους. Το Testing, όπου ενημερώνονται περίπου σε μια βδομάδα. Και το Unstable, όπου ενημερώνονται μέσα σε 3 μέρες. By default χρησιμοποιείς το Stable. Φυσικά οι βιαστικοί λάτρεις του κινδύνου, μπορούν χρησιμοποιούν τα unstable branches.

Τι πρακτικά σημαίνει όμως όλο αυτό? Ότι σε 2 βδομάδες περίπου θα παίρνεις την αναβάθμιση της οποιαδήποτε εφαρμογής. Από απλές εφαρμογές, μέχρι το περιβάλλον (π.χ. Gnome) και τον Kernel. Δεν χρειάζεται να περιμένεις μήνες και χρόνια για να πάρεις την νέα έκδοση του Gnome, όπως κάνεις στο Ubuntu για παράδειγμα.

Φυσικά υπάρχει ρίσκο σε όλο αυτό, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω πετύχει κάποιο σημαντικό πρόβλημα. Το μόνο που πέτυχα ήταν να μην παίζει κάποιο extension του Gnome, με την καινούργια έκδοση του.

Το άλλο θετικό με το Manjaro, είναι ότι έχω την αίσθηση ότι “κάθεται” πολύ καλύτερα στα μηχανήματα μου. Ειδικά στο desktop το βρήκα να είναι αρκετά πιο smooth.

Τελικά, έχω αλλαξοπιστήσει και συνεχίζω με Manjaro από εδώ και πέρα. Μέχρι το επόμενο λειτουργικό που θα μου κάνει κλικ 🙂

Δημοσιεύτηκε αρχικά στο error.gr